Vasthouden en loslaten
Gedragen en gesteund
samen een weg gaan
Het rouwproces is een heel eigen en bijzonder gebeuren.
Het heeft veel te maken met wat je zelf ooit meemaakte, hoe je omgaat met dingen die zich aandienen in je leven. Afscheid nemen is een van de meest ingrijpendste zaken die er zijn. Er is geen omkeer of terugweg meer mogelijk. Zoals het gegaan is, zo is het gegaan.
We proberen mildheid te installeren. Een warme en oprechte betrokkenheid en aanwezigheid. Op verhaal mogen komen, over alles dat zich heeft voorgedaan in het leven. De bergen en de dalen, de ups en downs, de mooie en moeilijke momenten.
Doorheen gesprekken, doorheen verhalen, geven we erkenning aan wat is geweest. Pas wanner die erkenning voldoende valt en weerklinkt (op verschillende manieren), kan je misschien wel die wankele stap zetten richting toekomst.
Afscheid nemen is vasthouden en ook loslaten, het is een balans zoeken tussen zoveel ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Er is verleden EN toekomst, een lach en een traan, vreugde en dankbaarheid naast verdriet en leegt. Sta toe dat je die weg zoekt, want het is allerminst makkelijk als je zo’n tijd samen hebt geleefd, gewerkt, gelachen en geweend,…
Als je vast zou zitten in dit moeizame proces, dan ben ik hierbij graag tochtgenoot. Bied ik een luisterend oor, zonder oordeel, zoekend hoe we samen die toekomst tegemoet kunnen gaan.